Je loopt steeds tegen dezelfde obstakels aan. Het leven is soms lastig. Je voelt vanbinnen ergens dat je niet vrij bent, dat iets ouds aan je blijft trekken. Maar als je daar dieper naar durft kijken, wat je misschien wel jaren vermeden hebt, dan ontdek je dat je verdriet, pijn, woede en verwijt koestert en je slachtoffer voelt van pijnlijke omstandigheden. 

"We hebben allemaal één ding gemeen: we passen (tijdelijk) niet in het systeem, niet in het systeem dat familie heet, niet in het systeem van een organisatie of niet in dat wat gangbaar is in de samenleving. En dat systeem heeft ons er momenteel uitgegooid, door ziekte, door een ongeluk, door een toxische omgeving of zoals ik: door ontslag."

Karavanserai voelt als thuiskomen. In groepsvorm deel je ‘waar je uithangt’, waar je mee bezig bent, in je hoofd of in het dagelijks leven. Dat kan van alles zijn, op persoonlijk vlak, in relaties, op het werk. Er komt altijd wel iets bovendrijven, je kunt het eigenlijk niet van tevoren bedenken. Ja, dat kan wel, maar het zou zomaar kunnen dat er tóch wat anders naar voren komt op het moment dat jij het woord krijgt. 

Ben je uit balans? Dan leid je waarschijnlijk een leven waarvan je denkt dat het bij je past. In werkelijkheid voel je je uitgeput en gefrustreerd. Je doet niet het werk wat je echt leuk vindt en je verspilt eigenlijk je energie aan dingen en mensen die niet goed voor je zijn. Je ervaart voortdurend een strijd in jezelf tussen wat je vindt dat je moet doen en datgene wat je graag zou willen doen: je diepste verlangen volgen.

De blik van je ouders loslaten om jezelf te worden. Het is als het doorprikken van een sprookje. Of -met Plato te spreken- de grot verlaten om ineens de echte wereld te zien. In de Karavanserai zien we vaak hoe moeilijk deze transitie is. Je hebt immers je ouders altijd als goed gezien, willen zien. Als er iets aan de hand was, lag dat aan jou. Zo hebben de onvolkomenheden van je ouders of opvoeders geleid tot negatieve zelfovertuigingen bij jou. In deze blog wordt uitgelegd hoe het werkt en hoe je meer je eigen autonomie kunt verwerven.

Brenda werd eerst gediagnosticeerd met darmkanker. 10 jaar later volgde de diagnose beginnende longkanker. Dat heeft haar leven op zijn kop gezet. Naast de medische en lichamelijke schok heeft het haar spiritueel wakker geschud. De Karavanserai heeft haar hierbij enorm geholpen. In deze blog zet ze dit uiteen.

Heimwee. Dat gevoel werkt zich vaak in de Karavanserai naar boven. Het is niet zozeer een emotie, maar een verzonken gevoel en dient zich aan als je ziel zich niet kan manifesteren. Dan voel je je niet thuis, dan kun je in een gegroeide situatie of in een relatie niet aarden. Dan ben je de verbinding met je ziel kwijt. En wordt je daar innerlijk niet gevoed. In 'Onder een andere hemel' onderzoekt filosoof Joke Hermsen haar heimwee aan de hand van persoonlijke ervaringen. Je wordt meegenomen in een zoektocht tussen verstand en gevoel. Laat je spiegelen.

Roos wist die dag niet zo goed wat zij zou inbrengen in de Karavanserai-groep. Dus ze dacht: ik begin maar gewoon met praten. Zelfperceptie. Je hoort jezelf praten en praat zo jezelf naar een focus toe. Roos blijkt een beschouwer: "Het recept komt snel bij mij binnen. “Oprechte aandacht. Verbinding. Focus.” Ik voel direct weer ruimte. En dit keer niet gepaard met schuldgevoel".

De Karavanserai als idee is eigenlijk niet gepland maar langzaam als vanzelf ontstaan. De eerste groep The Rose is ongeveer 6 jaar geleden ontstaan. De mensen die daar mee begonnen vormen nu het bestuur van de stichting.