Karavanserai voelt als thuiskomen. In groepsvorm deel je ‘waar je uithangt’, waar je mee bezig bent, in je hoofd of in het dagelijks leven. Dat kan van alles zijn, op persoonlijk vlak, in relaties, op het werk. Er komt altijd wel iets bovendrijven, je kunt het eigenlijk niet van tevoren bedenken. Ja, dat kan wel, maar het zou zomaar kunnen dat er tóch wat anders naar voren komt op het moment dat jij het woord krijgt.
Je krijgt de ruimte om te vertellen wat je bezig houdt.
Gedachten, ideeën en/of gevoelens.
Op dat moment is er onverdeelde aandacht voor jou.
Je brengt iets in, of stelt een vraag.
Er wordt geluisterd, naar je woorden en je toon.
Er wordt gekeken naar je lichaamstaal en houding, en nog verder en dieper dan dat.
Tussen de regels door.
Onder water, onder de oppervlakte.
Alsof alle lagen gezien en gehoord worden van jouw wezen.
Dit alles zonder dat het ongemakkelijk voelt, integendeel.
Het voelt volkomen veilig, liefdevol en bekrachtigend.
En jij hebt de regie.
Kunt aangeven wanneer het teveel is, of genoeg.
Niets gebeurt zonder jouw toestemming.
Een warm nest bieden Julia en Gejo waar je kunt schuilen, delen, verrijken en groeien.
Dit betekent niet dat het soft, zweverig of dweperig is.
Soms kan het schuren.
Dan krijgt je een schurende reflectie, die binnen kan komen.
De spiegel die je wordt voorgehouden kan confronterend zijn.
Soms is het nodig, het geeft inzicht.
En zet je zonodig in beweging. Als je wilt.
Zonder wrijving geen glans wordt ook wel gezegd.
Wat het gaat hier over groei.
En welke overtuigingen, gedachten hebben we vastgezet?
Waardoor we misschien vastzitten en iedere keer soortgelijke dingen meemaken?
Of misschien zelfs doorgeven.
Nu zo ruim een jaar neem ik deel aan de Karavanserai.
Een beetje twijfelend begon ik, ik kon niet helemaal duiden waarom ik precies mee wilde doen.
Of wat het me zou kunnen brengen.
Het afgelopen half jaar was intens.
Ik beleefde 2 keer een crisis, 2 grote dingen in m’n leven die het fundament onder m’n voeten deden laten opschudden. Van alles losmaakte. Misschien wel wakker maakte.
Half december was er paniek, ik kreeg de diagnose borstkanker.
Ik deed een beroep op Gejo en Julia en zij vingen me op, als een soort 1e hulp.
Want ik wist meteen dat de tumor in m’n rechterborst een boodschap had.
Wat vertelt dit ding mij? Wat is niet gezien? Wat kan anders?
Ik kon er niet langer omheen.
Gejo en Julia hebben me opgevangen en verder op de zoektocht gezet.
Zowel regulier als alternatief.
Een doorverwijzing naar een alternatief adviseur volgde waar ik heen ben geweest en welke me nieuwe inzichten bracht, waardoor hardnekkige overtuigingen zichtbaar werden en deze nu langzaam aan het verdampen zijn…Ik kan ze loslaten. Ze bleken onwaar.
Net begonnen aan het eerste deel van een regulier behandeltraject, chemotherapie, beleefde ik nog een crisis; m’n broertje.
Een grote, lange man van 41 jaar oud, maar hij is mijn jongere broer, dus broertje.
Hij besloot half februari uit het leven te stappen, na een lange psychische strijd.
En weer kon ik terecht bij de Karavanserai, ik sprak af met Julia en dit was zeer helpend, troostend en bekrachtigend.
M’n broer koos ervoor om z’n Leven hier te beëindigen en ik kies ervoor om m’n Leven hier voort te zetten.
Respect voor Zijn strijd en besluit.
En tegelijkertijd; respect voor Mijn Leven.
Wat verder op de weg nu (nog een maand chemotherapie en dan even een pauze van ziekenhuisinterventies) kijk ik nog steeds uit naar de Karavanserai bijeenkomsten.
Als ik me goed genoeg voel, ga ik graag en voel ik me gesteund en gedragen door het warme nest wat Gejo en Julia bieden; voor alles wat er in mij leeft.
Daar kan ik Zijn.
Reactie plaatsen
Reacties