Ervaringen van deelnemers
Zuiver communiceren
Ik ben erachter gekomen hoe belangrijk zuiver communiceren is. Eigenlijk projecteerde ik allerlei ervaringen van mijn verleden op anderen. Dat begrijp ik nu veel beter. Daardoor kan ik nu veel meer mijn eigen aandeel in iets nemen, in plaats van naar een ander te wijzen. Dat vind ik wel erg confronterend, maar ook heel waardevol. Ik heb dit zuivere communiceren me meer eigen gemaakt. Ik zeg bijna nooit meer: …dat heb ik ook. Ik zie positieve of negatieve ervaringen van een ander veel meer als zijn of haar eigen puzzelstukjes. Iedereen heeft een eigen individuele zoektocht naar meer autonomie. Meepuzzelen met een ander hierin is veel waardevoller dan zeggen: dat heb ik ook.
Onder water praten
Hoe we over onszelf en met elkaar praten ervaar ik als een soort onderwater praten. We zeggen daar dingen die eigenlijk normaal wel in ons hoofd opkomen, maar die je nooit uitspreekt. Door schaamte, schuldgevoel, of je wilt iemand niet voor het hoofd stoten, maar vaak ook omdat je je niet bewust bent van wat er in je hoofd omgaat. Dat voelt als een enorme bevrijding. Het kan eruit, maar richt ook geen schade aan, omdat de anderen het niet op zichzelf betrekken. Het is altijd een puzzelstukje van mij.
Voldoet aan een grote behoefte om mezelf te ontwikkelen
Ik kijk enorm naar de maandelijkse bijeenkomsten uit. Ik praat en reflecteer dan over mezelf op een manier en diepte waar ik normaal helemaal niet aan toekom. Waar ik me normaal alleen druk maak over de directe dagelijkse dingen die naar me toe komen, ga ik in de Karavanserai bezig met onderliggende patronen en vraagstukken die meer langere termijn raken. Ik heb daardoor het gevoel veel meer grip op mezelf te hebben.
Nieuwe referenties over jezelf opbouwen
Ik vind het heel bijzonder dat we in de groep in de Karavanserai niet alleen aan de slag gaan met diepe ervaringen die de mensen 'elders' opdeden, maar dat we ook heel nieuwe ervaringen in de groep opdoen. Wat we allemaal in het 'nu' voelen. Tegen elkaar zeggen hoe je de ander ervaart. Of aangeven wat je de kracht van de ander vindt en wat dat met jou doet. Ik bouw echt nieuwe 'referenties' over mezelf op. Vaak denk ik: zo had ik mezelf nog nooit bekeken. En wat dieper: ik voel daardoor dat mijn waardigheid toeneemt.
Groei is niet alleen rationeel proces
Ik ben al een lange tijd bezig met steeds weer verschillende psychologen. In de regel verzorgen zij cognitieve gedragstherapie. Na de psycholoog voelde ik me altijd eenzaam. Er is wel gegraven, maar vooral rationeel. Het voelde als een 'wasstraat'. Niet echt wederzijds contact, niet echt diep emotioneel geraakt. In een groep in de Karavanserai merk ik nu ineens dat er vaak iets echts gebeurt. Dat er echt contact is en dat ik in mijn ziel geraakt wordt. Ik ben nu niet de enige, zie me ook gespiegeld in processen van anderen, waar ik ook iets aan bij kan dragen. Ik voel me naast emotioneel geraakt, vaak ook waardevol. Een wereld van verschil.
Ik en de ander
Het geeft me steeds een enorme opluchting dat iedereen enorm met eigen thema’s in de weer is. Ik ben helemaal niet de enige. Dat is heel helpend om dat steeds te voelen. Je bent niet alleen met je eigen emoties, thema’s en verhaal bezig, maar ook intens met die van anderen. Soms dacht ik aan het begin van een bijeenkomst: ik heb vandaag niet echt iets dat nu speelt. Maar na de verhalen van anderen zijn dan toch ineens allerlei thema’s in mij geraakt. Iedereen heeft haar of zijn eigen puzzels, maar ik voel vaak ook heel veel overeenkomsten.
Nieuwe familie
Ik deel in de groep dingen die ik nog met niemand gedeeld heb. Ook soms dingen waar ik me enorm voor schaam of schuldig over voel. De anderen spreken zich heel eerlijk uit. Dat kan, want alles wordt zonder oordeel ontvangen als een waardevol puzzelstukje van je authentieke zelf. Dat resulteert in een enorm gevoel van vertrouwdheid en verbinding met elkaar. Ik ervaar het een beetje als een nieuwe familie.