"We hebben allemaal één ding gemeen: we passen (tijdelijk) niet in het systeem, niet in het systeem dat familie heet, niet in het systeem van een organisatie of niet in dat wat gangbaar is in de samenleving. En dat systeem heeft ons er momenteel uitgegooid, door ziekte, door een ongeluk, door een toxische omgeving of zoals ik: door ontslag."
Dit wordt een memorabele sessie. We blijken allemaal in hetzelfde schuitje te zitten. Nou ja, bijna dan, vier van ons zitten in de ziekenboeg en eentje heeft onlangs te horen gekregen dat ze wordt ontslagen, dat ben ik. We, dat zijn de deelnemers aan deze Karavanserai-groep, die geleid wordt door Gejo en Julia. De groep fungeert – in ieder geval in mijn ogen - als een veilige haven waar je je persoonlijke ervaringen kunt delen, vooral die waarbij het tegenzit en je in je directe omgeving niet de steun vindt die je nodig hebt. Die vinden we hier bij elkaar onder professionele begeleiding van Gejo en Julia. Zij zorgen voor een veilige sfeer waar het gemakkelijk is je verhaal te delen omdat er geen oordelen op volgen, maar geïnteresseerde vragen of bevestiging. In zo’n sfeer je verhaal delen, leidt tot heling en nieuwe inzichten.
We hebben allemaal één ding gemeen: we passen (tijdelijk) niet in het systeem, niet in het systeem dat familie heet, niet in het systeem van een organisatie of niet in dat wat gangbaar is in de samenleving. En dat systeem heeft ons er momenteel uitgegooid, door ziekte, door een ongeluk, door een toxische omgeving of zoals ik: door ontslag. Bij de Karavanserai kan je zo diep vallen als maar kan, er is altijd een veilig vangnet. Je kunt er op adem komen en elke keer word je gastvrij ontvangen aan een grote tafel met koffie, thee en lekkernijen. Soms word je bij binnenkomst zomaar getrakteerd op mooie pianomuziek die Gejo uit de vleugel tovert die verderop in de kamer staat.
Hier kan ik de tranen over mijn ontslag de vrije loop laten, mijn frustratie en verontwaardiging uiten. Het ontslag kwam onverwacht en zonder enige waarschuwing, na drie jaar van hard werken en investeren. Leerzame jaren, waarin ik helaas ook te maken kreeg met veel onbegrip vanuit het management, waardoor ik me niet gezien en gewaardeerd voelde in mijn werk. Gelukkig wel door mijn collega’s. Het viel me zwaar gescheiden te worden van mijn werk, waar ik zo van had genoten, en van mijn teamgenoten, waaronder ik vrienden had gemaakt.
De afgelopen week heb ik mij ziekgemeld, maar zodra ik deze dag de drempel bij Gejo en Julia overstap en hartelijk wordt begroet door iedereen, voel ik me al een stuk beter. Ik voel me fysiek niet echt ziek, maar ik heb wel een rollercoaster van emoties achter de rug die leidde tot mijn ziekmelding.
Deze sessie vertel ik wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt, vooral innerlijk: het gevoel van onrechtvaardigheid, onmacht en van verontwaardiging, omdat ik goed functioneerde en het ontslag onaangekondigd uit de lucht kwam vallen met redenen die vaag en tegenstrijdig zijn. Maar ook kracht en bemoediging door de steun die ik van al mijn collega’s heb gekregen. Door de reacties en vragen van de andere Karavanserai-ers voel ik me gehoord en ook uitgedaagd om dieper na te denken over de betekenis ervan voor mijn leven.
Hierdoor begin ik te voelen dat ik mijn ontslag kan dragen. Ik kan zelfs zien dat het me iets goeds kan brengen, iets beters waarbij ik me meer gezien en gewaardeerd zal voelen. Mij wacht een andere plek. Waar weet ik nog niet, ook niet wat ik daar ga doen. Maar ik heb vertrouwen dat ik die plek binnen afzienbare tijd zal vinden of die plek vindt mij. Als ik de Karavanserai weer verlaat, voel ik me dankbaar. Volgende maand zien we elkaar weer en vervolgen we onze verhalen. Met een lichte tred en een vreugdig hart ga ik weer op weg naar huis.
Reactie plaatsen
Reacties