De roep van de ziel door Brenda

Mijn reis -of zoals dat in de Karavanserai wordt aangeduid met “roep van de ziel”, de bewustwording van mijn zielepad- is begonnen rond het jaar 2018.

Eigenlijk al eerder maar als ik terugkijk en lees in mijn dagboeken die ik af en toe bijhield lees ik een vrouw die verdriet en eenzaamheid als ook haar hoog gevoeligheid niet erkende.

Ik schreef bv wel op dat ik verdrietig was en me verloren voelde maar deed er niets mee. Ik bagatelliseerde mijn gevoel en ging door met het leven overleven. Ik begreep maar niet waarom ik zo anders was als de andere mensen om me heen en voelde verlies dat ik niet kon duiden. Het eerste wat nu tijdens dit schrijven is: was ik de Karavanserai maar eerder op het spoor gekomen.

Als ik mijzelf omschrijf heb ik een voor- en een na-persoonlijkheid. Voor en na mijn ‘wakker worden’ door het uiteindelijk luisteren naar de roep van mijn ziel.

Dat leest een beetje vaag maar ik heb geen andere uitdrukking. Mijn jeugd was niet veilig en -zonder daar hier dieper op in te gaan- is daar mijn innerlijke kind zo beschadigd dat ik als bescherming een muur heb opgebouwd en in de overleving ben gegaan. Ik heb veel verdriet gekend en heb lang gedacht dat ik lelijk, dom en niet geliefd was. Hoe anders was/is het!!!!

In het jaar 2013 ben ik gediagnostiseerd met darmkanker, ik ben mijn innerlijke stem volgend (mijn ziel?) naar de dokter gegaan en daarom was ik er redelijk op tijd bij. Helaas wel het hele circus van nabehandeling ondergaan zoals de chemotherapie.

Daar in die tijd ben ik onderuit gegaan, maar omdat ik een eigen zaak had en niet verzekerd moest ik (ook tijdens de chemo) doorwerken. Dus tijd (en lef?) had ik niet om de roep van mijn ziel te horen. Wel de depressie van drie jaar die mij helaas heeft doen belanden in een evangelische gemeente waar ik vanuit angst jaren ben blijven hangen (letterlijk hing ik af en toe in de stoelen van ellende), dit heeft mij geen goed gedaan, maar ik had en wist niets beters.

Om het verhaal niet te lang te maken neem ik een sprong van meer dan acht jaar naar de toekomst. In augustus 2022 heb ik samen met mijn man Julia en Gejo voor het eerst ontmoet in het dorpscafé in de Frankrijk waar ik samen met mijn man een huis heb.

Waar normaal mijn man de contacten legt voelde ik me enorm tot hen en hun verhaal aangetrokken. De klik was direct zo goed dat we hen hebben uitgenodigd om bij ons een drankje te komen doen in het vakantiehuis. Daar is een prachtig gesprek over de Karavanserai en de weg van de held ontstaan. Zoals mijn man verwoorde ”het voelt als thuiskomen”.

In die vakantie besefte ik dat er iets in mij opengegaan was doordat ik eindelijk de tijd had om na te denken over mijn hele leven. Ik had per toeval een boek meegenomen waarvan ik dacht waarom heb ik dit boek meegenomen? Het ging over spontane remissie van ziekten.

Zo kon ik ineens ziekte zien als een roep van mijn ziel. Nou mijn ziel heeft niet geroepen maar geschreeuwd.

Helaas werd ik niet lang na dit gesprek gediagnostiseerd met ‘waarschijnlijk longkanker’. De artsen konden het niet helemaal duiden. Dus moest ik nog een half jaar in angst wachten totdat ik die nare zekerheid kreeg. Dat kan dus gebeuren als je lijf nee zegt en je ziel niet gehoord wordt!!! In dat half jaar heb ik zeer nauw contact gekregen met Gejo en Julia. Zij boden aan om mij via de Karavanserai individueel te ondersteunen tijdens deze zware reis.

Als ik nu terugkijk dan is mijn ontwaken daar begonnen, gevoelens van verdriet, eenzaamheid verloren, onzekerheid, minderwaardigheid mocht ik bij hen kwijt en heel liefdevol hebben zij mij inzichten gegeven dat ik niet (zoals ik zelf in het ziekenhuis na mijn operatie appte naar Julia en Gejo) verloren was maar dat ik verlangde naar het echte contact met mijn ziel. Het verdriet was van mijn ‘kleine ik’ (ik citeer Gejo zijn antwoord aan mij) ik kon toen niet anders dan mijzelf verlaten om te overleven. De angst die ik nu voelde ging over verloren zijn, mijn overlevingspatroon is mijn houvast geworden. Als ik mijn ziel nu zou volgen en weer echt samen zou willen vallen met mijn diepste zelf, dan zou ik mijn overlevingspatroon moeten loslaten. Ik stond (hoe waar!!!!) op het kruispunt van wanhoop en hoop. De wanhoop is de angst en het verdriet.

Ik ben na mijn operatie (het was voorstadium van longkanker) door een diep diep dal gegaan, maar wat ben ik God dankbaar dat Hij me mensen, boeken, ervaringen heeft gegeven waardoor ik nu sta waar ik sta. De begeleiding in de Karavanserai heeft me zoveel gegeven dat niet in woorden uit te drukken is. Voor mij is het duidelijk dat het allemaal zo gelopen moest zijn en dat de Karavanserai precies op de juiste tijd en de juiste plaats in mijn leven is gekomen.

De gesprekken die ik had en heb met Julia en Gejo zijn me zeer dierbaar. Bij hen is mijn ontwaking begonnen. Het “woestijn delen” zoals verwoord op de website klopt voor 100% voor mij. De periodieke pleisterplaats die de Karavanserai wil bieden -zoals op de site staat beschreven- is voor mij op zich niet voldoende toereikend. Voor mij is het een hechting geworden van een diepe diep wond die ik zelf nooit had kunnen genezen zonder hulp. Ik heb mezelf met deze inzicht gevende begeleiding in een heel veilige situatie (‘thuisgevoel’) kunnen hechten, daar kan geen therapie aan tippen en ik heb mijzelf weer op mijn eigen authentieke basis weten te zetten.

Ik ben er nog niet. Maar de wijze waarop in de Karavanserai ‘zuiver’ gecommuniceerd wordt en ook de inhoudelijke analyse van mijn zielepad en groeiproces helpen mij verder. Zowel de gesprekken, maar ook de boeken van Gejo en Julia (mijn medereizigers) die ik steeds met kleine stapjes in lees omdat het best op hoog niveau geschreven is, helpen mij als medereiziger op mijn zielepad.