Jouw leven voltrekt zich in een specifieke maatschappelijke ontwikkeling. Het helpt om die context te doorzien om vat te krijgen op de woorden: betekenisvol en bevredigend.

1. We leven in een tijd van versnelling. De technologie versnelt, maar ook de maatschappelijke veranderingen en ons levenstempo. Alles verandert steeds sneller, niets blijft wat het is. Onze hersenen zijn daar (nog) niet op ingericht, de evolutie kost tijd. En toch zoek je houvast, moet je je persoonlijk zien te verhouden tot de gevoelens van vervreemding die deze versnellingen in jouw leven oproepen. Als dat niet goed lukt, voel je je steeds meer losgezongen van je innerlijke kern, van je ziel. En dan neig je naar het pad van de wanhoop.

2. Veel mensen voelen zich innerlijk niet stevig. Tot in de jaren zestig van de vorige eeuw hebben we leren leven met de psychologie van de onderwerping, schuldbewustzijn en boetedoening. De protestgeneratie van destijds claimde vrijheid en autonomie, zonder een nieuw psychologisch houvast. In de huidige tijd weten we dat de psychologie van autonomieverwerving ons naar het pad van de hoop helpt. Maar latere generaties zijn opgegroeid onder de verwarring van hun ouders die vrijheid en autonomie claimden, maar daar bij de opvoeding van hun kinderen (nog) niet congruent naar konden handelen. Dat maakt dat jij jezelf regelmatig op het pad van de wanhoop terugvindt. Je wordt te vaak door angsten gedreven en je voelt soms onvoldoende innerlijke basis om positief greep te krijgen op je leven. Vaak lijd je aan je onbewust dwangmatig overlevingsgedrag. Daardoor voel je geen innerlijke rust en lukt het je vaak niet werkelijk uit de verf te komen. Je voelt je verzeild in onbewuste niet bevredigende gedragspatronen, waardoor het je niet of onvoldoende lukt toegevoegde waarde voor anderen te hebben en duurzaam integer over te komen.

3. Je staat er helemaal alleen voor. Uit al het onderzoek blijkt dat je je nooit helemaal gezien zult voelen door anderen: je zult zelf de basis moeten ontwikkelen om een volledig volwassen mens te worden die zichzelf kan dragen, niet leunt op anderen en die zichzelf met steun van anderen kan verwerkelijken. Je aanvankelijke 1.0 versie van jezelf is daartoe altijd onvolledig en ontoereikend. Dat maakt een autonomiecrisis op latere leeftijd in je leven zinvol en zelfs noodzakelijk als je helemaal uit de verf wilt komen, in innerlijke vrede wilt leven en uiteindelijk vanuit je ziel meerwaarde voor anderen wilt hebben.